Dat hing vooral af van de wensen van bewoners met betrekking tot de hoeveelheid instromend licht en de mate waarin men naar buiten wilde kijken. Oorspronkelijk waren de gevelopeningen vooral gaten in het raamwerk van vakwerkgevels en dienden ze ter ventilatie. Soms werden deze gaten afgesloten door perkament (bewerkte huid van schapen en lammeren). Later, toen men begon te werken met plankjes, werden deze openingen afgesloten door luiken. Een opening met een luik werd een venster genoemd.
In Klein-Azie en het Midden-Oosten was het gebruik van glas al eeuwenlang bekend, maar deze kennis kwam pas tijdens de kruistochten naar Nederland. Allereerst werden er ruitvormige ruitjes gesneden, later werden het rechthoekige verticale ruitjes. De techniek van het timmeren verbeterde hierop volgend en de mogelijkheid om ruitjes in een houten kozijn te plaatsen was een feit. Hierna is deze techniek steeds verder verbeterd, omstreeks 1500 was ook de plaatsing van draaibare ramen een mogelijkheid.